علیرغم این که در سازمان های ما واحدهای آموزش و توسعه منابع انسانی وجود دارند و کارشناسان و مدیران محترم و دلسوز هم با جدیت به دنبال ارتقا سطح شایستگی همکاران خود می باشند ولی هنوز جای خالی برنامه های آموزش و توسعه ای متناسب با نیازهای فردی افراد و در راستای مسیر پیشرفت شغلی آنها به شدت احساس می شود. در موارد متعددی از مدیران و کارشناسان شنیده ام که محتوا و سیلابس دوره های برگزار شده در شرکت شان را با نیازهای خود متناسب نمی دانند و بنابراین رغبتی به شرکت در دوره های آموزشی ندارند. همان طور که استحضار دارید برای توسعه منابع انسانی یک سازمان، چندین مقام مسوولیت دارند و این مقامات از مدیریت ارشد در راس سازمان  گرفته تا پایین ترین لایه که خود افراد باشند را در بر می گیرد. در شرکت های پیشرو، یکی از متولیان توسعه منابع انسانی خود افراد هستند و البته برای اجرای این امر مهم، از طرف مدیریت ارشد، مدیران صف و نیز ستاد منابع انسانی حمایت های جدی و حرفه ای به عمل می آید. حال سوال این است که اگر هر کدام از ما در سازمان متبوعه خود از دریافت چنین حمایت هایی محروم باشیم و یا اساسا هنوز در استخدام سازمانی نباشیم، تکلیف ما چیست؟ مسئولیت پرورش ما بر عهده کیست؟ چه کسی تضمین می کند که در سال های آتی همچنان شایستگی های مرغوب و رقابتی برای احراز مشاغل، سمت و یا ارتقا راداشته باشیم؟ توصیه ما قبول مسئولیت در قبال پرورش برای هر فرد از طرف خود فرد می باشد. و برای این منظور این اقدامات را پیشنهادمی دهیم:

• شناسايي حوزه استعداد خود
• ارزيابي هوش هيجاني خود( ارزيابي سطح مهارت هاي هيجاني خود مثلا خودآگاهي هيجاني؛ خودمديريتي هيجاني و ... )
• شناسايي سطح شايستگي هاي عمومي خود 
• هدفگذاري شخصي( زندگي) و شغلي براي دوره حداقل ٥ ساله
• تعريف طرح پرورش شخصي
  
• كسب حمايت/ مشاوره و يا كمك از مربي يا منتور
  
• ارزيابي ميزان پيشرفت

پكيج مشاوره اي شماره ٣ مختص؛ كارجويان، كاركنان، كارشناسان، مديران، دانشجويان و پژوهشگران